Disculpad aquellos que no comprendáis el gallego, el bilingüismo puede resultar molesto en ocasiones.
Brétemas en Santiago,
o monte de Deus agarda
a chegada dun sinal aciago
non entendo o por qué
da salvaguarda
humana.
Para falar de nada están os soños,
soños de montes sacros
e soños de mortos
en vida, en sartegos,
coa apatía coma un cancro.
Pero é no mundo durmidos,
cando con máis forza somos
ese seres que se sinten espidos,
humanos impotentes,
polas nosas esperanzas, subconscientemente vencidos.
Queda un mañá, en cambio,
espertar e ser,
para nós e para todos
o que nos queren a diario,
o que en soños
quixemos anhelar e parecer.
Parade os sons de asfalto,
alonxade as luces
que sofocan miradas de cobalto,
entre orxías de estupidez
ti e máis eu non soubemos ser.
No hay comentarios:
Publicar un comentario